SOSYAL DEMOKRASİ ve KEMALİZM

[onurkarakaya]

Sosyaldemokrasi emperyalizmin sol kanadı
Emperyalizm de iki ayakla yürüyor. Sosyaldemokrasi, bu ayaklardan ikincisi. İlk Dünya Savaşı döneminden beri böyle. Willy Brandt’lar, Mitterand’lar, Tony Blair’ler iktidara geldiği zaman, tekelci burjuvazinin diktatörlüğünü uygulamaya devam ediyorlar. Emperyalizmin “Sol” kanadı olan sosyaldemokrasi, 1980’lerin eşiğinde uygulamaya konan neoliberal politikaları da benimsedi ve uyguladı.

Türkiye’de sosyaldemokrasi Kemalizmin reddedilmesiyle ortaya çıktı

Türkiye’de sosyaldemokrasi, Kemalist Devrim’e önderlik eden partinin, devrimci karakterini yitirmesi sonucu ortaya çıktı. Kemalist Devrim’in kireçlenmesi ve tutuculaşmasıyla bağlantılı. CHP, Atatürk’ün ölümünden sonra kurduğu düzenin üzerine oturup tutuculaşmaya başladı. Buna rağmen, 1960’lara kadar yine de Kemalist Devrim’i reddetmedi.
1960’larda Sayın Ecevit’in çevresindeki “Mülkiye Cuntası” gündeme “reddi miras” getirdi. Elbette bu dönüşüm, sınıfsal bir temele ve bir pratiğe dayanıyordu.

Kemalizm ile Sosyaldemokrasi arasındaki karşıtlıklar

Müdafaai Hukuk, bir ihtilal örgütüydü. Kadroları, emperyalizme karşı silaha sarılan bir millete önderlik ettiler. 1920 ve 1930’ların CHP’si de öyle; devrime önderlik ediyor.
1960’ların sosyaldemokratları ise, emperyalizme bağımlı bir sistemin efendileri arasında yer alıyorlardı. Siyasal pratikleri de bu konumlarıyla belirlenmişti.
Kemalizm, mazlum millet devrimciliği idi. Altı Ok, Büyük Fransız Devrimi’nin Milliyetçiliği, Cumhuriyetçiliği ve Laikliği ile Büyük Ekim Devrimi’nin Halkçılık ve Devletçiliği’nin bir sentezidir. Devrimcilik ise, her ikisinin ortak karakteri.
Sosyaldemokrasi ise, Avrupa sermayesine bağımlıdır ve sistem yanlısıdır. Bu nedenle Altı Ok, zamanla bayrakta unutuldu; yerini Tony Blair’in neoliberal “Solculuğu” aldı.